8 februari gebeurde het onvermijdelijke. Mijn meisje werd 1 jaar. Niet langer een baby, maar een heuse dreumes. Wat is dat eerste jaar snel gegaan. Ze is zo veranderd. Als ik de foto's terug kijk van de eerste maanden herken ik haar gezichtje nog maar heel vaag.
Als mensen vroeger tegen mij zeiden: "Het wordt steeds leuker" dacht ik dat dat onmogelijk was. Zo'n klein baby'tje was toch hét summun. Mooier, leuker ging het niet worden. Zoals dat gaat met clichés, het is waar. Gelukkig maar. Vond ik mijn kleine frummel geweldig als baby, des te fantastisch is ze nu. En ook nu verandert ze nog zo snel. Als ik de foto's terug kijk van 7 weken (!) geleden, zie ik al weer zo veel verschillen. Het gaat snel, maar ik geniet van elke dag. Zo veel.
8 februari was het dan zo ver. Haar verjaardag. Ik zal niet ontkennen dat ik hier over heb gepiekerd. Het moest perfect worden. Ik zag foto's op Instagram en Pinterest van prachtige versieringen. Van die doorzichtige boxen met ballonnen en letters. Geweldige taarten, adembenemende lichte huizen met fantastische meubels. Echt picture perfect. Maar zo is het leven niet hè? Dat soort taarten moet je weken van te voren bestellen en niet op vrijdagmiddag als je dochter de dinsdag erop jarig is.
De Hema, die levert wel op tijd. Dus zo werd het een chocolate drip cake op zaterdag en hazelnoot schuimtaart op zondag. Én ook op dinsdag, want we vierden haar verjaardag 3 dagen lang. Ik had namelijk op internet gelezen dat dat veel fijner was voor de baby (bijna dreumes) in kwestie. En een verjaar-week, daar ben ik natuurlijk voor te porren. Want mijn eigen verjaardag vier ik ook een week lang. Tradities zijn er om door te geven.
En de slingers? Die vond ze geweldig mooi. De chocolade taart viel niet in de smaak, de hazelnoot schuimtaart wel. Soms lijkt het wel een peuterpuber in plaats van een dreumes. Zo sterk is die eigen wil al ontwikkeld.
Oh wat houd ik van haar. Elke dag meer. Ook al lijkt het onmogelijk. Toch is het zo.
